नेपालको राजनीति सधैँ कसै न कसैको बिरोधमा केन्द्रित हुदै आएको छ । बिरोध गरेर प्राप्त सफलता क्षणिक हुन्छ त्यो पनि कसैको बिरोधबाट नै अवसान हुन पुग्छ । पञ्चायती व्यवस्थामा राजाको विरोध भएको थियो, पञ्चायती पद्दतिको हैन । त्यस्तै ०४७ सालपछिको बहुदलीय प्रजातान्त्रिक व्यवस्थामा सुरूमा गिरिजा प्रसाद कोइरालाको बिरोध र पछि राजाको बिरोध भएको थियो । गणतन्त्र आएपछि बिरोध गरिने पात्रहरू विलिन हुन पुगेर किंकर्तब्यविमूढ हुँदै आएकोमा अहिले ओली पात्र दृष्चिगोच भएका छन्, उनकै बिरोधमा राजनीति हुँदैछ ।
जबसम्म मुलुकमा सिर्जनात्मक राजनीति सुरू हुँदैन यो बिरोधमा रमाएर क्रान्तिकारी बन्ने र युवाहरू सडकमा उफार्ने राजनीतिले कहिल्यै गन्तब्य पाउने छैन जसरी आजसम्म पाएन । एक जना मान्छेका कारण राजनीतिक व्यवस्था नै धरासायी हुन खोज्छ भने यो बुझे हुन्छ त्यो व्यवस्थाको जरा र जग एकदम कमजोर छ । जग बलियो बनाउने काम नगरी रूखलाई हल्लाईरहने समाज र राजनीतिले फल खान कहिल्यै पाउँदैन ।
राजनीतिमा लागेका युवाहरूमा सिर्जनात्मक र सकारात्मक राजनीतिक सोचको नितान्त कमी छ । र राजनीतिक प्रणाली र राजनीतिक पूर्वाधारको जग कमजोर भएको हुनाले जेन्युन मानिसहरू राजनीतिबाट बिमुख हुने र उदण्डहरुको रजगज चल्दै जाने गर्दा मुलुक झन् झन् लथालिंगेपनको दुष्चक्रमा फस्दै गएको छ ।
